Mam w sobie zachłanność…
zachłanność na piękno tego Życia,
piękno jakie przewidział dla nas Bóg.
Ja już nie umiem inaczej.
Gdy spojrzę poza ego własne oraz tej drugiej duszy,
to widzę nasze rdzenie, w których jest ta boska Iskra, która dla mnie jest jedyną prawdą o nas.
Widzisz mnie taką, jaką jestem dzisiaj.
Taką, która na tyle na ile do dzisiaj zdołała odkryć własną iskrę,
spojrzeć poza własne ego, i widzącą w nas wszystkich tyle boskości
na ile zdołała się poszerzyć.
Droga na tej Ziemi długa i ja wiem, że do końca dni będziemy się poszerzać, a po drodze pragnę cieszyć się tym, co już w sobie mam
i z tego miejsca żyć, kochać i ekspandować.
Ja nie potrzebuję patrzeć już wstecz, rozpamiętywać ran, które były.
Nie poprzez odcięcie, bo wtedy zawsze wrócą,
a przez zrozumienie ich i uwolnienie.
To uwolnienie nie jest ani zaprzeczeniem, ani wyparciem, jest świadomością, że to zawsze ja 'wybierałam’, podświadomie…
i ludzi i to co od nich popłynęło. Dlatego mogę iść i nie obwiniać. I to jest dla mnie prawdziwa wolność.
Po drodze i tak będzie shit, nie miej złudzeń. Zabraknie go tylko wtedy, gdy już w pełni przejawimy nasz ukryty rdzeń, przysłonięty egolcem. Shit jest z ego…zawsze.
Ja tak to widzę. I nie musi nikt mnie rozumieć. I te „miłości” są z ego,
a prawdziwa miłość jest cicha, jest widzeniem spoza ego.
I ok, że nie przejawiamy jej jeszcze w pełni, a tylko na tyle, ile jest Boga w nas, który się przez nas przejawia. A przejawia się, gdy patrzę sercem, gdy transformuję to, nad czym ego się wymądrza.
Nie wiem wszystkiego, wiem zaledwie ułamek Życia.
Ale Ty też. I ja to w sobie akceptuję. To moja wolność.
I nie, nie musimy się kochać, ale to co dla mnie jest wartością, to szacunek. Szacunek do Drogi drugiego człowieka. Bo tak, ja nie chodzę w niczyich butach, a Ty nie chodziłeś w moich. Dla mnie szacunek to nieocenianie. I staram się tego nie robić, bo po co.
Ocena i tak mówi tylko o nas samych,
a nic o drugim człowieku.