Można kochać…i odejść.
Dawniej, każda komórka we mnie krzyczałaby nieeee! Moje stopy tupałyby w ziemię z siłą słonia.
Nie, nie, nie dałabym zgody…
Dziś…rozumiem tę prawdę jaśniej.
Bo i nie mam na myśli ulotnych motyli w brzuchu, pasji i pożądania, chęci zawłaszczenia tej drugiej osoby…
Gdy nie potrzebuję od tej drugiej Duszy cukierków…którymi chcę się nakarmić, zapchać wszystkie dziury, wypełnić ubytki tego, czego nie dali rodzice…albo inne osoby w przeszłości…
…mogę zrozumieć, że Wszechświat po prostu jest i wypełnia każdą Istotę swoją Słodyczą…wpływa we wszystkie szczeliny, pęknięcia we mnie…bez walki, szarpania, dopraszania…
Wtedy mogę sobie i tej drugiej Duszy…dać miłość, wolność, czułość, ciepło, zrozumienie, niewinną radość mojego istnienia…mogę ją widzieć bez oceny, bez kalkulacji tego – a ile cukierków mi dasz?…Czy mi wystarczy, aby wszystko pozalepiać? A czy masz krówki-ciągutki, a dałbyś mi żelków Haribo?…
A jeżeli wystarczy…to na jak długo?…Do momentu, gdy spojrzy na inną kobietę z podziwem? Do momentu, gdy ja zachwycę się sylwetką przechodzącego mężczyzny? Choćby tak po prostu, bo piękni są ludzie wokół i tyle…I co wówczas?
…Motyle odlecą…a cukierki rozpuszczą się i wypłyną z wszystkich pęknięć i dziur…
I znów zaczyna się zabawa w poszukiwanie słodyczy…i tak bez końca.
Jednak…gdy kocham Duszę najpierw, a dopiero potem ciało i całą piękną resztę…motyle nie odlecą…cukierki będą zbędne, wręcz zabawna będzie chęć ich otrzymania…
Wtedy…wszystko w Nas przepływa…robi koło do drugiej Duszy…tam radośnie tańczy…i zawraca…aby mnie znów obdarować…i nie zatrzymuje się…nieustannie tańczy…bo nie ma chciwej potrzeby…jest taniec wolnych serc.
Więc dziś rozumiem…że można kochać
i pozwolić sobie odejść…bo nie potrzebujesz cukierków…masz własne…a na swojej drodze spotkasz inne Dusze
…które z radością będą z tobą tańczyć.
(I kochany Seal, ze mną od 20 lat, tak wtedy się wszystko zaczęło… i do dzisiaj Twoja piosenka ze mną. Dziękuję).
